اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی ( بی اشتهایی شیرخوار) از 6 تا 36 ماهگی
اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی ( بی اشتهایی شیرخوار) از 6 تا 36 ماهگی
اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی ( بی اشتهایی شیرخوار) از 6 تا 36 ماهگی
بنا به عقیده اریکسن در یک تا سه سالگی کودک باید به استقلال برسد یعنی نوپا باید قادر به افتراق خود از دیگران باشد و از خود بالفظ من مال من نام ببرد .
بین دو تا سه سالگی قادر به راه رفتن و خوردن غذا به تنهایی صحبت کردن و کنترل مدفوع باشد. وقتی والدین اجازه کسب این غیر وابسته بودن را به فرزنداشان می دهند مثلا اجازه غذا خوردن به تنهایی و از او حمایت معمولی نه بیش از حد می کنند، کودکشان اعتماد به نفس بهتری خواهد داشت . اما در صورت کنترل بیش از حد والدین روی کودک نوپا و ندادن استقلال به او کودک دچار شک و تردید و خجالت خواهد شد و خودش را حقیرتر از آن می بیند که قادر به انجام بعضی اعمال خود به تنهایی باشد .
مثلا وقتی کودک می خواهد خودش غذا بخورد مادر باید کمک کند تا بتواند خودش قاشق را در دهانش بگذارد . شروع این اختلال بین شش ماهگی تا سه سالگی است و حداکثر شیوع آن در 9 ماهگی است . شکایات والدین شامل امتناع کودک از غذا خوردن حساسیت بیش از حد به غذاها است که نشان از موفق نبودن آنها در دادن غذا به کودک است . در اینگونه موارد مشکلات کودک در مورد تغذیه به احساس نیاز کودک به استقلال و آزادی خواهی او برمی گردد . در حقیقت مسئله تغذیه کودک به میدان جنگی تبدیل می شود که از یکسو والدین با هر روش مثل چرب زبانی . گول زدن . چانه زدن . انحراف توجه و بالاخره با زور غذا دادن وارد میدان می گردند که در اغلب اوقات هم در این مبارزه با فرزندانشان بازنده می شوند .
این کودکان بعلت پاسخهای نامعتادل والدین قادر به جدا کردن احساسات جسمی مانند سیری و گرسنگی از هیجانات عاطفی . خشم و احساس ناکامی نیستند . در نتیجه این گیجی بین وضعیت جسمی و احساسات سایکولژیک شیرخوار خوردن غذا را بجای اینکه براساس نیازهای فیزیولوژیک تنظیم نماید براساس احساسش ( مثلا خشم ) نسبت به والدین کنترل می نماید . در نتیجه عمل خوردن بجای کنترل توسط نیاز درونی توسط عوامل خارجی کنترل می گردد.
جدول معیارهای تشخیص اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی و بی اشتهایی شیرخوار
• نزد مراقبین مختلف با هم فرق می کند
• انحراف توجه کودک با اسباب بازیها یا انجام بازیهای مختلف برای خوردن غذا می گردد
• ارائه انواع گوناگون غذاها به کودک می شود
• تغذیه اجباری کودک می گردد ( با زور غذا دادن )
• تاخیر در تکامل حرکتی
خصوصیات والدین مطالعات نشان داده که دو گروه از مادران قادر به دادن استقلال به کودکانشان نیستند . یک گروه مادرانی هستند که در مورد بازیها و فعالیتهای کودک مشکلی ندارند و اجازه کسب استقلال در اینگونه موارد را به فرزندشان می دهند . ولی نقطه کوری در مورد تغذیه کودک دارند . بنظر می رسد این مادران هنگام بیماری کودک و بی اشتهایی ناشی از بیماریها نسبت به مساله رشد و نمو کودک حساس می گردند و در مورد نقش مادری خود احساس ناتوانی می کنند در نتیجه سطح اضطراب این مادران بالا رفته و قادر به تعبیر درست علایم شیرخوارشان نخواهند بود و هنگام غذا دادن به کودک وقتی با امتناع کودک از غذا خوردن کسب استقلال و اتونومی مواجه می گردند دچار ناکامی می شوند.
گروه دوم مادرانی هستند که از گذشته تاکنون تضادهای عمیق و یا نارضایتی از کنترل والدین خودشان دارند آنها میدان جنگ مربوط به غذا خوردن خودشان را بیاد می آورند این مادران نمی خواهند مانند والدین خود سختگیر و تنبیه کننده باشند اما واقعیت این است که آنها روش دیگری برای کنترل کودکشان بلد نیستند. درمان اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی در مرحله اول به منظور افزایش اعتماد به نفس والدین باید از آنها حمایت کرد زیرا این مسئله موجب کاهش تنش آنها شده و حساسیت مادر را به علائم شیرخوار افزایش می دهد .
در مرحله دوم بهتر است در مورد خصوصیات و ویژگیهای رفتاری کودک با خانواده صحبت کرد و سپس به والدین در جهت درک مساله استقلال / وابستگی توضیح داد در انتها استفاده از قانون تغذیه پیشنهاد می گردد
1- کودک می تواند با دست غذا بخورد ولی قاشق هم در اختیارش گذاشته شود
2- کودک باید در زمانهای معین تغذیه شود و باید از دادن تنقلات بین غذاها پرهیز کرد تا کودک گرسنگی را احساس کند
3- برای خوردن غذا باید فقط سی دقیقه به کودک وقت داد و علیرغم نخوردن پرت کردن غذا و بازی با آن بعد از اتمام وقت غذا را از جلوی کودک برداشت در انتها باید به والدین برای برقراری این قوانین آموزش داد و نیز فرصت مناسبی برای تمرین در اختیار آنها گذاشت .
منبع:http://www.koodakaneh.com
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
بین دو تا سه سالگی قادر به راه رفتن و خوردن غذا به تنهایی صحبت کردن و کنترل مدفوع باشد. وقتی والدین اجازه کسب این غیر وابسته بودن را به فرزنداشان می دهند مثلا اجازه غذا خوردن به تنهایی و از او حمایت معمولی نه بیش از حد می کنند، کودکشان اعتماد به نفس بهتری خواهد داشت . اما در صورت کنترل بیش از حد والدین روی کودک نوپا و ندادن استقلال به او کودک دچار شک و تردید و خجالت خواهد شد و خودش را حقیرتر از آن می بیند که قادر به انجام بعضی اعمال خود به تنهایی باشد .
مثلا وقتی کودک می خواهد خودش غذا بخورد مادر باید کمک کند تا بتواند خودش قاشق را در دهانش بگذارد . شروع این اختلال بین شش ماهگی تا سه سالگی است و حداکثر شیوع آن در 9 ماهگی است . شکایات والدین شامل امتناع کودک از غذا خوردن حساسیت بیش از حد به غذاها است که نشان از موفق نبودن آنها در دادن غذا به کودک است . در اینگونه موارد مشکلات کودک در مورد تغذیه به احساس نیاز کودک به استقلال و آزادی خواهی او برمی گردد . در حقیقت مسئله تغذیه کودک به میدان جنگی تبدیل می شود که از یکسو والدین با هر روش مثل چرب زبانی . گول زدن . چانه زدن . انحراف توجه و بالاخره با زور غذا دادن وارد میدان می گردند که در اغلب اوقات هم در این مبارزه با فرزندانشان بازنده می شوند .
این کودکان بعلت پاسخهای نامعتادل والدین قادر به جدا کردن احساسات جسمی مانند سیری و گرسنگی از هیجانات عاطفی . خشم و احساس ناکامی نیستند . در نتیجه این گیجی بین وضعیت جسمی و احساسات سایکولژیک شیرخوار خوردن غذا را بجای اینکه براساس نیازهای فیزیولوژیک تنظیم نماید براساس احساسش ( مثلا خشم ) نسبت به والدین کنترل می نماید . در نتیجه عمل خوردن بجای کنترل توسط نیاز درونی توسط عوامل خارجی کنترل می گردد.
تعامل مادر – کودک
جدول معیارهای تشخیص اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی و بی اشتهایی شیرخوار
1- امتناع کودک از غذا خوردن
• نزد مراقبین مختلف با هم فرق می کند
2- اضطراب والدین در مورد امتناع کودک از غذا خوردن منجر به :
• انحراف توجه کودک با اسباب بازیها یا انجام بازیهای مختلف برای خوردن غذا می گردد
• ارائه انواع گوناگون غذاها به کودک می شود
• تغذیه اجباری کودک می گردد ( با زور غذا دادن )
3- تاخیر رشد و تکامل
• تاخیر در تکامل حرکتی
خصوصیات والدین مطالعات نشان داده که دو گروه از مادران قادر به دادن استقلال به کودکانشان نیستند . یک گروه مادرانی هستند که در مورد بازیها و فعالیتهای کودک مشکلی ندارند و اجازه کسب استقلال در اینگونه موارد را به فرزندشان می دهند . ولی نقطه کوری در مورد تغذیه کودک دارند . بنظر می رسد این مادران هنگام بیماری کودک و بی اشتهایی ناشی از بیماریها نسبت به مساله رشد و نمو کودک حساس می گردند و در مورد نقش مادری خود احساس ناتوانی می کنند در نتیجه سطح اضطراب این مادران بالا رفته و قادر به تعبیر درست علایم شیرخوارشان نخواهند بود و هنگام غذا دادن به کودک وقتی با امتناع کودک از غذا خوردن کسب استقلال و اتونومی مواجه می گردند دچار ناکامی می شوند.
گروه دوم مادرانی هستند که از گذشته تاکنون تضادهای عمیق و یا نارضایتی از کنترل والدین خودشان دارند آنها میدان جنگ مربوط به غذا خوردن خودشان را بیاد می آورند این مادران نمی خواهند مانند والدین خود سختگیر و تنبیه کننده باشند اما واقعیت این است که آنها روش دیگری برای کنترل کودکشان بلد نیستند. درمان اختلال تغذیه ای مربوط به جدایی در مرحله اول به منظور افزایش اعتماد به نفس والدین باید از آنها حمایت کرد زیرا این مسئله موجب کاهش تنش آنها شده و حساسیت مادر را به علائم شیرخوار افزایش می دهد .
در مرحله دوم بهتر است در مورد خصوصیات و ویژگیهای رفتاری کودک با خانواده صحبت کرد و سپس به والدین در جهت درک مساله استقلال / وابستگی توضیح داد در انتها استفاده از قانون تغذیه پیشنهاد می گردد
1- کودک می تواند با دست غذا بخورد ولی قاشق هم در اختیارش گذاشته شود
2- کودک باید در زمانهای معین تغذیه شود و باید از دادن تنقلات بین غذاها پرهیز کرد تا کودک گرسنگی را احساس کند
3- برای خوردن غذا باید فقط سی دقیقه به کودک وقت داد و علیرغم نخوردن پرت کردن غذا و بازی با آن بعد از اتمام وقت غذا را از جلوی کودک برداشت در انتها باید به والدین برای برقراری این قوانین آموزش داد و نیز فرصت مناسبی برای تمرین در اختیار آنها گذاشت .
منبع:http://www.koodakaneh.com
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}